Podróż dłużyła mi się jak cholera. Zaraz po wyjściu z biblioteki udałem się bezpośrednio do portu, z którego to odpływały statki.
Nie zastanawiając się długo kupiłem bilet na jeden z nich spędzając zaledwie kilka godzin w kolejce. Wściekły jak osa, że przez "głupi zwój" muszę ganiać po całym świecie w końcu wsiadłem na statek, który jakby wszelkich przeciwności losu było mało, się spóźnił. Na statku starałem się utrzymać równowagę, ze względu na wiatr i burzę przez którą fale na morzu nie były małe, nie było to takie proste. Walcząc ze sobą i chyba z chorobą morską, usiadłem pod pokładem gdzie, jak mi się wydawało było najbezpieczniej. W końcu, tam przynajmniej nie wylecę przez burdę, z drugiej strony, jeśli mój żołądek, ze względu na tę morską karuzelę, postanowiłby oddać z powrotem swoją zawartość, to raczej nie zdążę dobiec do burty na pokład, by "nakarmić rybki".
Przeklinając wszystkich możliwych bogów, brata, zwój i swój marny los, czekałem na koniec podróży. Całe szczęście trwała ona zaledwie kilkanaście godzin. Nie wiem, czy zasnąłem z osłabienia "chorobą morską" czy ze strachu, lub ze znudzenia... Obudziły mnie promienie słońca wpadające pod pokład i uderzające prosto w moje oczy. O dziwo morze wydawało się spokojne, a zawartość mojego żołądka pozostała na swoim miejscu.
Szybko sprawdziłem czy nie zostałem okradziony i skarciłem się w myślach za to, że tak łatwo straciłem czujność. Nigdy nie wiadomo kogo można spotkać. Nie wspominając o tym, że jako samotnie podróżujący jedenastolatek wydawałem się łatwym celem.
Niedługo po tym, jak się okazało statek dobił do portu w Kraju ognia niedaleko Konohy, wioski z której pochodziłem. Powiedziałbym "w końcu w domu" gdyby nie fakt, że mój dom znajdował się poza wioską...
Schodząc na ląd wziąłem pełen wdech i po chwili wypuściłem powoli powietrze. To, że stanąłem na ziemi od razu spowodowało polepszenie samopoczucia.
- Dobra, gdybym był Siankiem, to gdzie szukałbym małej dziewczynki - zapytałem się w myślach, po czym zrobiłem dziwną minę sugerującą, że to źle brzmiało - ok... Gdybym był Siankiem, to gdzie bym teraz był - poprawiłem, uznając że druga wersja brzmi o wiele lepiej. Jak to mówią, komu w drogę temu parówka w rękę, czy jakoś tak, dlatego w myśl tych słów poprawiłem swój ekwipunek i udałem się na poszukiwania brata. Jako pierwszy cel obrałem jedną z bram Konohy.

Przechadzając się po porcie rozglądałem się po pracujących w nim ludziach. Całe szczęście brama nie była daleko i w ciągu kilku chwil znalazłem się obok niej mijając jakiegoś mężczyznę z córką. Nie przykuli jakoś szczególnie mojej uwagi. W końcu... Każdy może iść na spacer... Jednak coś nie dawało mi spokoju, obejrzałem się za Nimi - Z reklamówką na zakupy, do lasu, poza wioskę? I jeszcze jak elegancko ubrany. Dziwak - Zdało mi się to dziwne, w końcu wraz z bratem nie wywodziliśmy się z bogatej rodziny i szacunku do eleganckich strojów byliśmy nauczeni od małego.

Chwilę później mów wzrok przykuła pewna sylwetka, jak mi się zdawało bardzo znajoma, bo w końcu kto może być tak niski mając "tak dużo lat", zażartowałem sobie w myślach i zrezygnowałem zupełnie z tego, że to może być mój brat. To było zbyt proste by spotkać go od tak pod bramą... Mimo to w miarę im bliżej bramy się znajdowałem, tym bardziej sylwetka przypominała mojego brata. Gdy znalazłem się w odległości, z której mogłem usłyszeć jego głos, rozpoznałem go. Nie było opcji by  to był ktoś inny.
- SAAAAINOOOOOO! - - krzyknąłem pospiesznie machając rękami i nieco przyspieszając kroku. Nie biegłem, jeszcze brat pomyśli, że się stęskniłem...

Są takie chwile, które niemalże natychmiast wyprowadzają Sainō z równowagi, a przynajmniej powoduje, że w chłopcu w eksplodującym tempie narasta gniew, który bardzo szybko musi znaleźć gdzieś ujście. Fakt, że strażnicy potraktowali go jak dzieciaka, mógłby przemilczeć; moment, w którym nazwał Krajana siostrą Sainō - to właśnie jedna z takich chwil. W oczach chłopaka wybuchł ogień 3 sekundowej furii, po czym w chwili jak najbardziej półgłówkowaty z dwójki strażników odwinął się na pięcie i ruszył w stronę swojego domu, usłyszał nagle grzeczne zawołanie.
- Przepraszam... - po czym gdy się odwrócił, chłopak będąc już w powietrzu na wysokości jego głowy, niemalże wystrzelił swoją nogą w kierunku jego twarzy najpotężniejsze kopnięcie, jakie wykonał kiedykolwiek w całym swoim życiu. Człowiekowi czasami wydaje się, że wkłada w coś całe swoje siły, ale dopiero gdy podejdzie do zadania z furią, okazuje się, że jednak stać go na znacznie więcej i tak było w tym przypadku. Kopniak był tak silny + wykonany z zaskoczenia na odsłoniętym strażniku (który nie trzymał gardy, bo i po co?) miał szanse sprawić, że ten odleciał w tył i padł jak długi tracąc przytomność.

Myślałem, że go zabiję. Tak, że zabiję własnego brata gdy ten, mimo moich "tajnych znaków" w jego kierunku, nie przymknął buzi.
- Obiecuję, że odezwiemy się do Was później! - - krzyknąłem strażnikom na odchodne, gdy Ci próbowali zadawać jakiekolwiek pytania.

---------------------------------------------------------------------------------------
Las
---------------------------------------------------------------------------------------
- Byłem tam potem wróciłem do akademii, do nauki i do wszystkiego czym powinien zajmować się młody shinobi. Ba, ganiam po całym świecie bo szukam... - w tym momencie brat przerwał mi opisem poszukiwanej przez niego dziewczynki. W sumie, jakby nie patrzeć, miałem się go spytać jak ta wygląda i pomóc mu w poszukiwaniach. A tu... Samo się zrobiło... Nagle w mojej głowie nastąpił swoisty flashback który przedstawiał dokładnie taką samą dziewczynkę jak z opisu brata przy tym dziwnym, eleganckim "grzybiarzu".
- Eeee, no wiesz - chwila przerwy budującej napięcie - dopiero tędy przechodziła z jakimś dziwnym typkiem. Poszli w tamtą stronę - dodałem i palcem kciukiem wskazałem za plecy. Był to kierunek w którym prawdopodobnie nadal znajdowała się poszukiwana, już teraz przez nas, dziewczynka.

Gdy w moje uszy wpadł słyszalny jedynie przez chwilę pisk, ruszyłem zaraz w tamtą stronę dobywając swoich noży kunai, tak by mieć je w razie czego w pogotowiu.
Chciałem coś powiedzieć do Brata, lecz wtedy zorientowałem się, że mogę w ten sposób znacznie szybciej zdradzić naszą obecność, niż jak będziemy biec bez ani słowa.
Odwróciłem się w stronę Krajan i pokazałem mu palcem wskazującym położonym na wargach, by od teraz nic nie mówił. Miałem nadzieję, że pisk się powtórzy, by można było bez pudła odnaleźć Yui.

Dwaj bracia niczym bohaterowie bez chwili namysłu udali się w stronę głośnego dźwięku, który przed chwilą usłyszeli. Miejsce i osoba, która wydała z siebie ten dźwięk było bliżej niż myśleli. W miarę zbliżania się do chaty, która ukazała się najpierw małemu kotkowi, a dopiero później Saino'wi usłyszeć można było stłumiony pisk. Jakby ktoś zasłaniał komuś usta dłonią. I jednoczesne niskie śmiechy, które z pewnością nie pochodziły od pięknych, młodych kobiet. Przed chatą rozgrywała się nieciekawa scena. Trzech mężczyzn kontra jedna, mała blond dziewczynka. Jeden z nich, największy i najbardziej tłusty trzymał dziewczynkę tak, że ta nie mogła się wyrwać. Drugi, szczupły i elegancki stał obok tego tłustego i próbował rozmawiać z dziewczynką, co było dość dziwne, gdyż ta miała zasłonięte usta. Trzeci był najbardziej tajemniczy i najniższy, stał do Was tyłem i mówił coś pod nosem. Niewiele mogliście z tego usłyszeć czy zrozumieć, gdyż miał wadę wymowy i bardzo seplenił.

Kiedy usłyszał, jak najniższy z całej trójki zaczął coś seplenić pod nosem, Sainō nie mógł się powstrzymać od zaśmiania się.
- No proszę, cherubinowy skurwibąk w pantofelkach z kawiorem zamiast mózgu, spaślak bez parówy i obaj słuchają się gościa, który nie potrafi sklecić najprostszego słowa
Kiedy elegancik ruszył wprost na Niego, zawołał zaś szyderczo
- Łohoho, nie poczekałeś na karocę, by Cię do mnie przywiozła?! - niemalże wykrzyczał z pogardą. Kiedy jegomość dobiegł do Sainō, by go złapać, chłopak wykorzystał fakt, że jest szybszy i na tym terenie ma zdecydowanie leprze obuwie niż pan cherubinowy, Sainō wybił się w górę i wystrzelił prosto w jego elegancką twarz  swojego drugiego, najpotężniejszego w swoim życiu kopniaka, takiego samego, jakiego wcześniej chciał sprezentować strażnikowi. Teraz chłopak nie dbał o ukrywanie noży kunai w swoich dłoniach.

Mężczyznę rozzłościły słowa, które przed chwilą usłyszał, niestety gdy elegancki jegomość zorientował się, że nie ma do czynienia ze zwykłym dzieciakiem było już za późno. Próbował odskoczyć od chłopca, jednak ten był szybszy i trafił go prosto w głowę. Skutkowało to natychmiastowym nokautem jednego z trzech oprychów. Na placu boju zostały już tylko dwa opryszki, dwóch dżentelmenów po metr pięćdziesiąt w kapeluszu i niewiasta w opresji. W końcu do akcji wkroczył młodszy z braci i sprytnie, choć mało skutecznie starał się przechwycić obiekt westchnień. Najgrubszy, albo jedyny gruby z oprawców mocno trzymał dziewczynkę i wciąż analizował skomplikowane słowa Saino. Kopnięcie Krajana co prawda trafiło w cel (trudno byłoby nie trafić), jednak ten zachwiał się tylko i zamachnął jedną ręką (drugą ciągle trzymał Yui) w stronę 'muchy' która go przed chwilą pacnęła. Sepleniący wykorzystując chwile nieuwagi chłopców, a dostrzegając swoją porażkę starał się ulotnić. Oddalał się w kierunku przeciwnym do tego, skąd przybyli dwaj bracia i mówił coś do siebie w myślach.

Nieco zdziwiło mnie to, że facet wytrzymał tak silne uderzenie. Z drugiej strony... Szybka analiza jego możliwości dała mi do zrozumienia, że ten grubcio jest zwyczajnym tankiem.
Mało tego miałem nad nim przewagę nie tylko ze względu na fakt, że wytrąciłem go z równowagi, a gość się mnie nie spodziewał, to jeszcze miałem asa w rękawie w postaci użytej techniki.
Zdałem sobie sprawę, że pół człowiek, pół kula na pewno nie jest zręczniejszy ode mnie i będę w stanie uniknąć ewentualnego ciosu z jego strony.
Dlatego gdy tylko zauważyłem, że facet się nie przewrócił, w mgnieniu oka doskoczyłem do niego łapiąc go za rękę, którą ściskał dziewczynę. Starałem się poluźnić uścisk silnym szarpnięciem, by przynajmniej nie udusił dziewczynki.
- E, pączuś, puść dziewczynę - Drugą rękę trzymałem gotową do ciosu w jego odsłoniętą i zapewne zdezorientowaną, próbującą mnie namierzyć (po szarpnięciu) twarz.

Widząc, jak "mózg operacji" podskakuje z bólem tyłka, Sainō się szyderczo, wtem usłyszał, że grubas w końcu załapał, o co chodziło wieki temu. Wskazał na niego palcem i głośno się zaśmiał bez ogródek.
- Wciąż większy niż twój! - oznajmił z drwiną w głosie, po czym zwrócił szyderczy wzrok w stronę szefa z nożem w tyłku - A teraz, zanim załapiesz, o co znów chodziło, dokończę kwestię z tym poetą.
Sainō podbiegł do szefunia
- Powiedz, czego chcieliście od dziewczyny, albo Cię kopnę - sarkastycznie nie czekając na jego odpowiedź, chłopak wyskoczył w górę i po raz kolejny wystrzelił pięknego kopniaka w twarz, tym razem skaczącego i niezdarnego jegomościa, chcąc ewidentnie powalić go na ziemię. Gdy ten upadł, chłopak głośno kontynuował - A nie mówiłem? Gadaj, albo wyleczę Cię z seplenienia!

Ogi bo tak prawdopodobnie miał na imię ten grubszy, był typowym karkiem bez mózgu, który ślepo wykonuje wszystkie polecenia. Oszołomiony ciosami Krajana dodatkowo został zaatakowany kolejnymi! Czemu los go tak ukarał? Co on takiego zrobił? Czym sobie zasłużył na takie przedmiotowe traktowanie?! Te i wiele innych pytań mógłby sobie zadać, gdyby nie był taki tępy. Pan mocno puszysty miał na sobie ubranie (zaskakujące?) dlatego technika młodszego brata nie była, aż tak drastyczna w skutkach. Co prawda poparzyła mężczyznę, ale nie zwęgliła mu ręki. W skutek tego, uścisk trzymający Yui poluzował się i ta mogła w końcu swobodnie oddychać.
-Dziękuję. - powiedziała tylko Yui i szybko pobiegła (na tyle na ile była w stanie) w stronę chaty.
Saino w tym czasie zajmował się rozmową z przywódcą tego, jakże wątpliwego stada.
-Foo sfyka placa. - odpowiedział po kopniaku dodatkowo jąkając się. Nie chciał zdradzać wszystkiego, jednak bez swoich obrońców niewiele mógł zdziałać. Zwykle wystarczał ich wygląd, sama obecność. Przy Nich nawet nie musiał wiele mówić i interes sam się kręcił.
-Kasty mumusi ss cegos... - nie dokończył tylko przyglądał się małej dziewczynce znikającej za drzwiami budynku.